Armisiek, kochany Synku. Jest Wigilia. Dzwoniłem do Ciebie. Chciałem złożyć Ci życzenia świąteczne. Jak zawsze. Ale mama nie odebrała. Jak zawsze. Robi to celowo. Nagrałem wiadomość. W te Święta życzę Ci, abyś nigdy nie czuł strachu i smutku. Uśmiechnij się, bo jestem przy Tobie cały czas, myślę o Tobie ciągle i… pilnuję Cię. Niech nowonarodzony…
Armisiek, kochany Synku. Tak było w ostatni dzień razem. Tak Cię wyrywali z moich rąk… Czułem bicie Twojego serca. Waliło, jak u małego zwierzątka. Słyszałem Twoje myśli. Czułem Twój ból. Czułem go podwójnie, bo był też mój własny. Tak samo niewyobrażalny… To było nierealne jak piekło. I tak samo jak piekło – wbrew wszelkim prawom…
Armisiek! Ta scena i to, co spontanicznie mówisz, jest genialną w swojej prostocie metaforą miłości i genetycznej relacji Ojca i Syna.
Świat powstał w niedzielę 19 czerwca AD 2011 o godzinie 8.15 rano. Wtedy się urodziłeś, Synku. Byłem pierwszym człowiekiem na świecie, który wziął Cię na ręce! Wziąłem w dłonie parę kilogramów czystej miłości… i przytuliłem. Trzymałem w dłoniach Wszechświat… Tak zaczyna się najpiękniejsza historia, jaką napisał dla nas Bóg. Nasza tragiczna bajka, której Ty jesteś…